Hubert Kusz urodził się 21 września 1928 r. w Chorzowie. Pierwsze kroki piłkarskie stawiał w klubie AKS Chorzów. Po wojnie trafił do Świdnicy i występował w tamtejszej Polonii. Do Lechii trafił w 1949 roku, kiedy to Biało-Zieloni awansowali do ekstraklasy i szukali wzmocnień.
Do Gdańska przybył dzięki Romanowi Rogoczowi, z którym znał się z chorzowskiego podwórka. Kusz zadebiutował w Poznaniu przeciwko Warcie. W meczu tym spisał się znakomicie, a skazywana na porażkę Lechia wygrała sensacyjnie 2:0.
W sezonie 1955 Lechia Kuszem w składzie została finalistą Pucharu Polski. W najlepszym w historii Lechii sezonie 1956 (trzecie miejsce) znakomity obrońca opuścił tylko 4 mecze. Lechia w całych rozgrywkach straciła tylko 21 bramek, w czym największa zasługa bramkarza Henryka Gronowskiego oraz podstawowego tria obronnego: Kusz, Korynt, Lenc. 27 lipca1958 r. gdański obrońca zagrał mecz nr 100 w ekstraklasie przeciwko Zagłębiu Sosnowiec.
W latach 1956–59 na 88 spotkań rozegranych przez Lechię w ekstraklasie Hubert Kusz wystąpił w 82, we wszystkich w pełnym wymiarze. 18 września 1960 r. mecz z Wisłą w Gdańsku był ostatnim występem Kusza w biało–zielonej koszulce. Licznik występów w ekstraklasie w barwach Lechii zatrzymał się na liczbie 135.
Hubert Kusz to przykład doskonałego sportowca, który potrafił pogodzić karierę zawodniczą z pracą zawodową. Od 1949 r. do 1964 r. był pracownikiem Przedsiębiorstwa Budownictwa Miejskiego, a w latach 1964–1989 Transbudu. Przez wszystkie lata po zakończeniu kariery uczęszczał na mecze Biało-Zielonych wraz kolegami i przyjaciółmi z drużyny. Był m.in. na pucharowym meczu z Juventusem Turyn.
Gwiazda z jego imieniem jest wmurowana w Alei Sław, która znajduje się na stadionie Lechii przy ul. Traugutta. 30 września 2011 r. został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski przyznanym przez prezydenta RP Bronisława Komorowskiego.
Hubert Kusz zmarł 4 sierpnia 2017 r. w Bydgoszczy.
fot.Lechia.pl
